Aldrei hafa mér þótt myndir af fiski á aðgerðaborði vera smekklegar, en set þó eina slika inn. Fyrir því eru sérstakar ástæður, því fiskurinn reyndist einstakur og ýmislegt kom á óvart við aðgerðina…
Þannig er að seinni hlutinn af júli er frábær tími í bleikjunni hér í firðinum – þar sem formúlan er gott veður, fallandi vatn, nýgenginn bleikja, uppstrím fimman í hendi og Pheasant Tail á taumnum.
Einfaldlega ávísun á hamingju. Þótt ég sé ekkert sérstaklega fiskinn rek ég stundum í fisk og jafnvel hirði ég einn til að hafa með heim á grillið – eða tvo.
Hef það sem reglu að veiða ekki í frystinn, bara í matinn – búnn að halda hana að mestu í 15 ár.
-En kannski meira um það síðar.-
Svo var það í einni af þessum ferðum, fyrir nokkrum árum að ég landaði nýgengnum smálaxi í bleikjuveiði á Pheasant Tail í upstríminu. Og hirti hann til að grilla um kvöldið. Þegar ég kom svo heim til að gera að honum kom í ljós að blessaður laxinn var með magafylli af Vorflugupúpum. Þetta hafði ég aldrei séð eða heyrt um, hvorki fyrr né síðar. Hringdi í nokkra félaga og enginn hafði frétt af þessu, hafði samband við Bjarna Jóns hjá veiðimál og hann hafði ekki heyrt um svona heldur, en úr varð að hann ákvað að koma við hjá mér og taka sýni af fiskinum – það var gert og ekkert merkilegt kom úr því.
Hjá mér voru gestir sem til að stóð að fengju nýgrillaðan lax í kvöldmatinn – ég auðvitað sýndi þeim þessa merkilegu uppgötvun. Þau höfðu alveg passlega mikinn áhuga á innvolsinu en lögðu til að fiskurinn yrði geymdur til frekari vísindarannsókna og pöntuð pizza í kvöldmatinn:) – ég áttaði mig síðar á samhenginu.
En ég hélt áfram að leita upplýsinga um þetta – og sendi Pétri heitnum Brynjólfssyni eftirfarandi fyrirspurn um þetta – en Pétur hafði veitt í Fnjóská í áratugi og var einstaklega glöggur og náttúrulæs.
„Sæll Pétur
Gleymdi að nefna það við þig að fyrr í sumar fékk ég grálúsugan lax í beygjunni lengst framfrá, sem kannski væri ekki í frásögur færandi, nema fyrir það hann var með magafylli af „fiðrilda“púpum. Slíkt hef ég aldrei vitað um hvorki fyrr né síðar. Helvítis laxinn hélt hann væri bleikja! Hefur þú einhverja vitneskju um svona lagað?“
Og Pétur svaraði um hæl:
‘A árunum fyrir 1980 veiddi Kolbeinn Grímsson, blessuð sé hanns minning, með mér á hverju sumri í Fnjóská og eitt sinn snemma í ágúst gekk ég með honum frá Húsbreiðu upp að Nýjubreiðu sem þá hafði gefið fisk í nokkur ár. Er við komum neðst að breiðunni ,tekið skal fram að logn var á og sólskin og hiti, sjáum við og heyrum gróf uppitök á hægum straumi hylsins. Við nánari skoðun sáum við laxatorfu fiska af öllum stærðum breiða úr sér stuttu fyrir ofan brotið.
Að skoðun lokinni var komið að Kolbeini að kasta á þessa ;auðveldu; bráð og sameigleg skoðun okkar að Jock Scott einkr. no.8 væri allt sem til þyrfti væri hún dreigin hratt í yfiborði. Löng saga gerð stutt því Kolbeinn misti alla þá þrjá sem tóku þarna eftir stökk og mikil læti.
Nú þykist ég vita eftir að hafa séð til d.r. Tuma Tómassonar kryfja laxa seiði að vorflugan sé mjög mikilvæg fæða fyrir laxaseiði á ákveðnu skeiði þar sem seiðin munu sennilega ná að naga uppvaxandi lirfur af grjótinu og þurfa þá að kyngja húsinu með og melta innihaldið. Þegar vellt er við steinum af grýttum botni Fnjóskár má sjá lirfuhús vorfluglanna sem geta orðið allt að 2,5 s.m. langar. Eftir gott sumar eins og nú eru þau stærstu öll tóm og yfirgefin og íbúarnir étnir eða látnir á eðlilegan hátt og næstu kynslóðir á leiðinni.
